panikeren
De Vlamingen hebben een mooi woord voor de angst die je zomaar kan overvallen: “panikeren”. In dat woord zit een actie, een handeling. De paniek voel je lichamelijk, als messteken door je hart en de hand om je keel. De paniek overvalt je niet, je zet zelf de paniekknop aan. Lekker dan, ben jijzelf de schuld van je eigen paniek… Jammer, maar als je “schuld” vervangt door “aanstichter” dan is het al wat minder beladen. Vervelend puntje is dat je als aanstichter ook verantwoordelijk bent. Je bent “dader” en “slachtoffer” tegelijk. Daar zit hem de moeilijkheid van panikeren: je doet het jezelf aan, zomaar, zonder reden en je lijdt er zelf onder. Er is niemand die bij je is, niemand die je helpt. “Je moet niet zo “panikeren””, zeggen ze dan. Of meer professioneel: je kunt je angst overwinnen, bijvoorbeeld door cognitieve gedragstherapie. Of meer populair: “overwin je angst in 3 stappen”.