De Vlamingen hebben een mooi woord voor de angst die je zomaar kan overvallen: “panikeren”. In dat woord zit een actie, een handeling. De paniek voel je lichamelijk, als messteken door je hart en de hand om je keel. De paniek overvalt je niet, je zet zelf de paniekknop aan. Lekker dan, ben jijzelf de schuld van je eigen paniek… Jammer, maar als je “schuld” vervangt door “aanstichter” dan is het al wat minder beladen. Vervelend puntje is dat je als aanstichter ook verantwoordelijk bent. Je bent “dader” en “slachtoffer” tegelijk. Daar zit hem de moeilijkheid van panikeren: je doet het jezelf aan, zomaar, zonder reden en je lijdt er zelf onder. Er is niemand die bij je is, niemand die je helpt. “Je moet niet zo “panikeren””, zeggen ze dan. Of meer professioneel: je kunt je angst overwinnen, bijvoorbeeld door cognitieve gedragstherapie. Of meer populair: “overwin je angst in 3 stappen”.

Ik vraag mij wel eens af: is het ijdelheid of narcisme? Waarom moet ik zo nodig schilderen en dat laten zien? Waarom wil ik pianospelen en dat laten horen? En wat te denken van het schrijven van een blog? Ben ik een narcist? Ik besprak dit met een bevriende psycholoog. "Iedereen wil laten zien wat hij kan", zei hij. De één schildert, de ander maakt muziek, en weer iemand anders doet aan podiumkunst. Het is een diep menselijke behoefte om je bezig te houden met dingen die je fijn en mooi vindt. Zodra het werk gedaan is om je brood te verdienen ga je iets moois maken. Kinderen doen dat al. Zo gauw de school afgelopen is rennen ze naar huis en gaan een mooie tekening maken. "kijk eens wat ik gemaakt heb!" Dat is geen narcisme. We leven om iets moois te creëren. En om dat te delen met anderen. We willen verbonden zijn. Narcisme is een op zichzelf gerichte ijdelheid die ten koste gaat van anderen. Narcisme is destructief en kleineert de ander. Iets moois maken en dat laten zien om er samen van te genieten is gezonde ijdelheid". Fijn dat ik vrienden heb die mij helpen met mijn persoonlijke twijfels.